Kinderen die ik heb met Special Attention

Theresa Lauretta
Geboren: 2002
Theresa is een treurig meisje dat zo stil is als een muis. Zo komt het ook nu nog vaak voor dat ze over het hoofd wordt gezien. Als ze alleen gelaten wordt begint ze hard met haar hoofd tegen de grond te bonken, en zodra iemand op dit geluid afkomt stopt ze hiermee om te kijken of de persoon die binnen haar blikveld is gekomen wel goede bedoelingen met haar heeft. Ze verwacht blijkbaar nog niet veel goeds van de mensen om haar heen. Vanwege haar groeiachterstand en haar vele ziektetjes is ze op HIV Aids getest, negatief gelukkig. Theresa lijdt aan een nare chronische onsteking van haar geslachtsorganen. Wat er tijdens haar zwerf-tijd met haar gebeurd is laat zich niet raden. Theresa heeft nog geen woord gesproken sinds ze op 20 jan 2008 in onze gemeenschap is opgenomen. We kijken uit naar de dag dat ze wat minder verdrieting en geremd zal zijn en een levendig blij meisje haar opwachting komt maken. Dit kan tezijnertijd best eens gebeuren want ze lijkt te wachten op menselijke interactie, heeft er alleen nog geen vertrouwen in. Als ze wordt vertroeteld, lekkere dingen te eten krijgt en in een doek op de rug wordt gedragen zie je dat ze tevreden kan zijn.

Ik heb haar bij de morning walk en 3x per dag met eten geven. Bij de morning walk loopt ze gewoon lekker met me mee hand in hand. Eten geven gaat niet altijd heel gemakkelijk. Op sommige momenten blijkt ze helemaal geen trek te hebben, maar op sommige momenten heeft ze blijkbaar zo veel trek dat ze het eten bij anderen uit de kom haalt. Een andere moeilijkheidsgraad is het geven van de medicijnen. Deze moet ik een soort verstoppen in het eten. Maar dan nog krijgt ze het voor elkaar de medicijnen weer uit te spugen. Maar zijn wel belangrijke medicijnen namelijk tegen epilepsie. Mij begint ze voor mijn gevoel wel een beetje te leren kennen. En dat uit zich doordat ze me soms echt aankijkt en dan kan lachen.

Miriam
Geboren: 2012
Een vondeling, ‘s avonds neergelegd bij de poort van PCC in juli 2014. De moeder en de familie zijn niet meer te traceren. Het blijkt een lief meisje te zijn van ongeveer 2,5 tot 3 jaar oud, matig ondervoed en met allerlei wondjes op haar hoofd. Tevens is zij niet in staat om te zitten of te staan, ze kan (nog) niet praten en ze heeft een veel te slappe spierspanning. Ze is van harte welkom in de Community en reageert heel goed op alle liefde, aandacht en extra voeding. Ze komt al snel goed aan in gewicht en de tekenen van ondervoeding verdwijnen. Na een paar maanden kan ze al zitten, zelfs in het zwembad. Welkom in PCC, lieve kleine Miriam!

Eerst had ik Miriam elke middag na de siësta. Vaak bleek dit niet helemaal het goede moment te zijn omdat ze dan vaak nog wat slaperig was een dus totaal geen zin erin had om te gaan wandelen. Dit heb ik toen besproken met Gloria en Joe emma en veranderd naar de ochtend. Waarin ze dus veel minder slaperig is. Nu ga ik elke ochtend met Miriam lopen, ze gebruikt hiervoor de walker. Eigenlijk kan ze heel goed lopen alleen kan ze de walker nog niet echt sturen. Aan de hand lopen kan ze eigenlijk ook heel goed. Dus door nog iets meer te oefenen kan ze hopelijk over niet al te lange tijd zelfstandig lopen. Wanneer Miriam er zin in heeft is het ontzettend leuk en kunnen we er beide heel erg van genieten.

Boadu
Geboren: 1991
Boadu is zeer autistisch en heeft waarschijnlijk hersenbeschadigingen opgelopen tijdens lange episodes van ongecontroleerde epilepsie in zijn vroege leven, waarvan wij vrijwel niets afweten. Hij is rustig, angstig en zo passief, dat we sons bang zijn dat hij wat depressief is. Ook heeft hij steeds terugkerende astma en een eeuwige loopneus. Elke morgen loopt hij zijn ochtendwandeling voor de lichaamsbeweging en na het ontbijt gaat hij naar de ruimte voor Autisten in de workshop, hij is erg gesteld op de rustige atmosfeer daar. Echter, als er geen interactie is, valt hij gemakkelijk in slaap. Boadu neemt met heel weinig genoegen en wordt gemakkelijk over het hoofd gezien. Vaak krijgt hij een stuk speelgoed of een teddybeer om hem gezelschap te houden en om te voorkomen dat hij in slaap valt. Hij waardeert dat, maar raakt dit ook even gemakkelijk weer kwijt. Slapen lijkt zijn favoriete bezigheid, vooral overdag. Wanneer Boadu wakker is, vindt hij het heerlijk om te wandelen. Hij voelt zich veilig wanneer hij hand in hand met een andere persoon loopt. Boadu houdt heel erg van handen vasthouden, vooral die van vrouwen. Soms zit hij uren hand in hand met de autistische Cynthia, wat een vertederend gezicht is. Boadu houdt ervan om in het zwembad te zijn en hij vindt het fijn om water uit een gieter te gieten of als iemand zachtjes wat water over hem heen giet. Als je Boadu beter leert kennen, zal hij je soms een liefdevolle glimlach tonen of lange tijd diep in je ogen kijken. Als je hem alleen laat, staat of zit hij stil en valt dan gemakkelijk in slaap. Het is dan ook belangrijk voor ieder, die met Boadu te maken heeft, om te proberen een echte relatie met hem op te bouwen, om goed naar hem te kijken, om deel van zijn wereld uit te maken en aan hem duidelijk te maken dat hij waardevol is.

De eerste dag kwam ik er al achter dat Boadu inderdaad erg van slapen houdt. Dat was dan ook het gene wat hij veel deed namelijk. Maar door hem meer actiever te maken door eerst te wandelen is dat nu niet meer het geval. Het spel wat Boadu erg leuk vind om te doen is Het oprapen van blokken van de grond. Of blokken van elkaar af halen. Door de special attention krijg ik steeds vaker bij Boadu een glimlach op zijn gezicht te zien. Wat mij ook een bevredigend gevoel geeft, dat is voor mij het teken dat hij het fijn vind en naar zijn zin heeft.

Yaw Balloon
Geboren: 1994
Toen Yaw hier aankwam, had hij zodanig veel last van bloedarmoede, dat hij direct in het ziekenhuis moest worden opgenomen en bloedtransfusies moest krijgen. Yaw heeft sikkelcel-ziekte en was ondervoed. Als je hem nu ziet, kun je je niet voorstellen dat we ooit bang waren hem te verliezen, hij is sterk, rond en goed gevoed. Dit vriendelijke jongetje komt je vaak begroeten en schudt je hand dan stevig. Als je naar hem glimlacht en duidelijk maakt dat je het handen schudden waardeert, dan kan dit ritueel urenlang doorgaan. Soms wil hij dat je over zijn hoofd aait, soms wil hij dat je zachtjes in zijn buik knijpt, soms wil hij uren lang zijn wang tegen de jouwe wrijven. Wat Yaw ook wil, hij is in staat dit met jou te communiceren. Als hij tevreden is, zul je met een ietwat vreemde, maar aanstekelijke lach beloond worden. Yaw Balloon komt niet zonder reden bij je op bezoek. Hij combineert zijn sociale vaardigheden vaak met bedelen. Hij vindt het leuk om snoepjes, een stukje van je brood of een slokje van je cola te krijgen. Yaw Balloon vindt het ook leuk om je eten te stelen (als je even niet oplet), net zoals hij het leuk vindt om je andere spullen mee te nemen. Let dus op je eten en je spullen als Yaw Balloon in de buurt is! Hij doorzoekt je laden en koffers echter slechts als hij niet happy is straf heeft gehad. Hij vindt straf krijgen heel vervelend. Yaw Balloon vindt het prettig om met volwassenen om te gaan. Hij heeft weinig contact met de andere kinderen. Hij loopt op zijn eigen houtje op het terrein rond als hij van school kan ontsnappen of van de andere routines die hem vervelen. Yaw Balloon houdt ervan om hulpvaardig, netjes en schoon te zijn. Hij begrijpt veel en luistert over het algemeen goed, behalve als hij de ‘gestolen dingen’ terug moet geven. Hij dankt zijn opmerkelijke naam ‘balloon’ aan het feit dat hij altijd al een schattige ronde buik heeft gehad en vanwege zijn liefde voor ballonnen.

Yaw Balloon is zeker een zeer vriendelijke maar rustige jonge man. Als ik hem zou zien, zou ik toch niet zeggen dat hij waarschijnlijk in het zelfde jaar geboren is als ik. Maar toch zou dit zo zijn. Ik merk nu na een aantal weken dat hij mij ook herkent. Dit uit zich doordat Balloon zelf naar mij toe komt mij even aantikt om daarna uitbundig mijn hand te kunnen schudden. Wat ik vaak met hem ga doen is over rollen met een bal op tafel, kleuren, muziek maken of voetballen op het grasveld.

Wumpini
Geboren: 2000
Zoals de meesten van ons, lacht Wumpini soms, en huilt hij soms. Van lachen houdt Wumpini het meest. Maar zijn lachen wordt geëvenaard in hoeveelheid en intensiteit door zijn gepassioneerde huilen. In december 2002 kwam Wumpini als een soort kerstcadeau naar ons vanuit het weeshuis in Tamale, waar sommige van de werkers vermijdden Wumpini aan te raken, terwijl hij menselijk contact juist zo nodig heeft. Wumpini houdt erg van speelgoed dat geluid maakt. Hij gaat dan giechelen en wordt erg vrolijk. Als zijn zorggever eraan komt, wordt hij ook heel blij. Wumpini zit het grootste deel van de tijd, aangezien hij niet kan lopen. Gelukkig functioneren zijn armen wel goed. Hij kan niet praten, maar hij is een goede luisteraar. Wumpini geniet vooral van zwemmen. Omdat hij niet kan lopen, zit hij altijd in een opblaasband, met zijn hoofd boven water. Hij vindt het heerlijk om door het water te peddelen, wat hij lang kan volhouden. Het allerliefst wordt Wumpini aangeraakt, geknuffeld en vermaakt!

De eerste dagen van special attention huilde Wumpini best wel veel en wist ik niet zo goed wat te doen. Dus ben ik met zijn caregiver gaan praten, zij vertelde me dat hij houdt van lekker ruig met de kinderwagen waar hij inzit.
En dat is inderdaad helemaal waar. Lekker muziek opzetten en ruig doen met hem. De kinderwagen wegduwen, ronddraaien en tegelijk iets hebben wat veel geluid maakt. Toen kwam eindelijk zijn onvergetelijke lach op zijn gezicht. Nog steeds heeft Wumpini weleens dagen dat hij denk ik minder in z’n vel zit en dus niet echt kan lachen. Maar meestal hebben we het ontzettend naar ons zin en begint hij al met lachen wanneer ik naar hem toe kom om hem op te halen.

Afia
Geboren: 1985
Afia is verstandelijk achtergebleven en spreekt niet. Haar zicht is beschadigd. Afia werd vanuit het psychiatrisch ziekenhuis in Accra overgbracht naar Hand in Hand in 2000. Ze had ondergewicht toen ze hier kwam, maar tegenwoordig ziet ze er gezond uit. Ze is waarschijnlijk rond 1985 geboren. Afia vindt het heerlijk om met jouw handen te spelen. Maar haar grootste hobby is muziek, wat haar erg gelukkig maakt. Ademloos luistert ze naar de liedjes die Kofi Asare op zijn drums speelt na het avondeten. Meestal danst ze intens op het ritme van de muziek mee. Afia is niet in staat om zelf muziek te maken, omdat de instrumenten te moeilijk voor haar zijn om te bespelen. Maar de triangel is de uitzondering. Zodra ze begint te spelen, wil ze de triangel niet meer afstaan. Afia kan soms agressief zijn, en dan begint ze met dingen te gooien. Aangezien dit een vorm van een epileptische aanval kan zijn, krijgt ze er medicijnen voor, die de woedeaanvallen verminderen. Afia vindt het niet leuk om haar tanden te poetsen en het is dan ook een dagelijkse strijd om haar tanden gepoetst te krijgen. Ze vindt het ook niet leuk om naar bed te gaan. Afia kan zelfstandig eten, al doet ze soms alsof ze het niet kan, zodat iemand haar zal voeren. Als ze hierin slaagt, krijgt ze pretlichtjes in haar ogen.

Wat ik merk is dat Afia erg in haar eigen wereld is en vaak erg passief. Het kost een hoop moeite om echt contact te krijgen. Ik laat dit ook een beetje van haar afhangen. En ik merk nu dat ze steeds meer lichamelijk contact zoekt. Dit door bijvoorbeeld tegen me aan te liggen of haar hoofd op m’n schoot te leggen. Ze lijkt de aanrakingen prettig te vinden. Vaak probeer ik een rustige plek op te zoeken zodat we muziek kunnen luisteren. Maar soms wil Afia helemaal niet lopen, dus blijf ik waar ze op dat moment is.

James
Geboren: 2009
In mei 2011 werd James door zijn moeder in Secondi achtergelaten, waarna hij in Osu Children’s Home terecht kwam. Hij is waarschijnlijk in 2009 (wellicht prematuur) geboren en sindsdien heeft hij een hersenbeschadiging, met diverse verstandelijke en lichamelijke beperkingen. Hij is in maart 2012 naar PCC overgeplaatst en vanaf dat moment is hij een van de lieve kleine kinderen van onze Community. Hij heeft een (te) laag lichaamsgewicht en kan niet praten of lopen, maar hij heeft wel een aansprekende mimiek, hij kan je een high five geven en zelfs een handkus! Hij vindt het heerlijk als anderen zich met hem bezig houden en hij kan je daarbij prima duidelijk maken wat hij wel en wat hij niet wil, bijv. welk eten hij lekker vindt, of hij het zwembad in wil gaan of niet, of hij wil proberen met hulp te lopen of juist helemaal niet. Hij maakt je heel duidelijk wat hij niet wil door het op een luid huilen te zetten, door zijn schaal met eten op de grond te gooien totdat hij zijn zin krijgt…. Dan laat zijn gezicht een triomfantelijke blik zien, waarmee hij duidelijk maakt dat hij bepaalt wat er gebeurt! Hij oefent elke dag een paar keer met lopen met behulp van een kleine rollator en iemand die hem de goede kant op stuurt. Hij vindt het ook heel leuk om met kleine autootjes te spelen of met Lego en hij gaat graag naar de crèche van de PCC Summer school, samen met zijn PCC broertje Gabriel. En hij probeert er steeds voor te zorgen dat vrijwilligers of gasten van PCC hem optillen en dan met hem kroelen, want hij is helemaal verzot op je aandacht!

Ik ga elke middag met James lopen. Hij kan zelf lopen met zijn walker, maar als ik met hem loop krijgt hij een hand van me en loopt zo mee. Vaak probeer ik er met hem een spelletje van de maken. Bijvoorbeeld naar mijn huis lopen om een ballon te halen, ik neem m’n camera mee en we gaan over het terrein om foto’s te maken of we gaan spelen met de ballen in het Pyshio Palace. James laat duidelijk merken wanneer hij het er niet mee eens is door hard te gaan huilen. Maar gelukkig gebeurt dit niet vaak bij mij.
Naast dat ik James heb met special attention komt hij op andere moment ook veel naar mij toe. Zoals na het zwemmen en andere activiteiten. Moet eerlijk zeggen dat dit tot nu toe toch een soort mijn lieveling is.

Harriet / M-afia
Geboren: 1997
Wat een prestigeueze naam heeft onze Harriet! We vragen ons af wie haar zo gedoopt heeft en waarom. Als je haar vraagt: wat is je naam: dan is het M-afia. Maar heet je dan niet Harriet? Oh ja, ik heet Harriet! Dus die naam blijft nog even een mysterie! Harriet was op straat gevonden, men dacht dat ze al veel langer op de straat had geleefd. Ze werd meegenomen naar Osu children Home. De man die haar bracht zei haar niet verder te kennen. Harriet lacht altijd en kan ook echt schaterlachen! Ze lijkt zeker behoorlijk inteligent en spreekt Twi zowel als een paar woordjes engels. Haar intellectuele handicap is mild. Ze is sociaal naar de andere kinderen toe en is een echte ‘survivor’. Volgende week mag ze al naar school en enige achterstand zou ze best wel eens snel kunnnen inhalen. Wie weet wordt ze nog eens ooit de ‘Matrone’ van het tehuis, ze lijkt er best bekwaam genoeg voor!

Wanneer er stroom is ga ik met M-afia naar het computer lokaal om het spel Zuma te spelen. Ze is hier heel goed in en we maken het nog leuker om de kleuren op te noemen en een beetje gek te doen. Wanneer er geen stroom is moeten we dan toch wat anders verzinnen en wordt het een leerzaam kleurboek. Met cijfers en letters, aangezien M-afia ook hier heel erg goed in is. Vaak hebben we samen ontzettende lol. Ik moet alleen wel oppassen want ze zou graag een groot deel van mijn kleren willen hebben. Dit geeft ze dan namelijk heel duidelijk aan door te zeggen dat het morgen voor haar is.