Week 10: (08-06 t/m 14-06)

Na een heerlijk relax weekend, ook weer een lekker rustige week op de PCC. Na 10 weken is de tijd hier alweer bijna voorbij… Volgende week staat alweer de groep van de kerk hier voor mijn neus!
Wat ik steeds meer merk is dat de omgang naar de ‘’moeilijkere’’ kinderen steeds makkelijker gaat. Er is hier bijvoorbeeld een jongen Kojo Joseph, hij heeft mij in het begin een keer gebeten. Dat soort dingen maakt dat je altijd op je hoede bent wanneer hij in de buurt is. Maar nu leer ik hem beter kennen, ik zie wanneer hij boos is of wanneer hij blij is. Dit is iets wat je alleen aan z’n gezicht kan zien. Want wat hij veel doet is zichzelf slaan en bijten, dit doet hij als hij boos is maar ook als hij blij is. Hij komt vaak naar mij toe, bijvoorbeeld als ik met een van de andere aan het wandelen ben. Ik sta hem dan wel toe om mee te lopen, maar zodra ik een andere activiteit ga doen kan hij niet mee. Van de week zat ik tijdens Pooltime bij het zwembad en hij kwam naast me zitten, op dat moment was hij in een rustige bui. Hij was op zoek naar wat aandacht op zo’n moment kun je best je arm om hem heen slaan. Het is op veel momenten een hele lieve jongen die gewoon opzoek is naar wat aandacht, maar toch moet je altijd op je hoede zijn met hem in je buurt. Je weet namelijk nooit wat hij doet.

Dan heb ik ook nog het sponsoringsgeld wat ik van familie en vrienden heb gehad voor de PCC. Hier weet iedereen al wat ik ermee heb gedaan maar in NL nog niet. Met de helft van het geld €300 ga ik voor een jaar lang één van de kinderen voor een gedeelte sponsoren. Ik weet nog niet wel kind dat zal zijn. Maar dat ga ik nog met Ab bespreken wanneer hij hier is.
Met de andere €300 heb ik een mooi projectje uitgezocht wat dus door mij/ jullie wordt gesponsord.
Dit zijn de pull dresses geworden. Deze waren er al voor ik kwam, maar er was nog geen sponsor voor gevonden. Een pull dress is wat de kinderen hier dragen als pyjama. Ze krijgen dit altijd aan na de pooltime en slapen hier ook in. Hiervoor hadden ze allemaal een groene, maar op den duur verslijt dat allemaal en de kinderen gaan er natuurlijk ook niet heel netjes mee om. Dus het was weer tijd voor nieuwe. Maar voor al deze 86 kinderen dat (laten) maken is natuurlijk niet niks. Maar inmiddels lopen ze allemaal in een prachtige blauwe pull dress elke avond. Maar er zijn toch alweer kinderen die het voor elkaar hebben ze nu alweer kapot gemaakt te hebben. Dat zal vast altijd zo blijven, maar de meeste zien er nog prachtig uit.

Naast de pull dresses die ik heb gesponsord, heb ik ook mijn eigen jurk laten maken. Ik was vorige week met een caregiver (vida) naar de New market geweest om een stof te kopen. En op PCC werkt iemand die heel mooi jurken kan maken dus zij heeft een mooie jurk gemaakt. Ik heb haar om advies gevraagd welk model ze adviseerde en ze heeft er wat prachtigs van gemaakt! Van de overgebleven stof heeft ze twee tassen kunnen maken, een weekend tas en een schoudertas.

Het weekend heb ik ook weer lekker rustig aan gedaan, ik heb m’n spullen vast wat opgeruimd en uitgezocht wat ik hier bij de PCC zal laten. Zondag ben ik met Esther meegeweest naar haar kerk de Lighthouse Chapel International. Dit was weer heel wat anders dan de andere kerk waar ik was geweest. Hier werd namelijk gewoon engels gesproken waardoor ik het gewoon zelf kon volgen. Alleen werd er toen ik er was niet meer gezongen of gedanst. Dit hadden ze al eerder gedaan en waren we dus te laat voor. Maar dus weer een hele andere ervaring. En natuurlijk had ik mijn ghanese jurk aan gedaan, waar ik gelukkig leuke reacties op kreeg van de ghanese mensen.
Zondagmiddag ben ik samen met sven nog naar een Kinderopvang huis geweest hier in Nkoranza. Dit is mede opgezet door een Nederlandse, maar wordt nu grotendeels gerund door een Ghanees. Wel worden ze nog gesponsord vanuit Nederland. Voor we er kwamen hebben we meer dan een uur gelopen, ook omdat we niet precies wisten waar we naartoe moesten. Het leek aan de andere kant van Nkoranza te liggen maar eigenlijk ligt het gewoon aan de andere kant van de vallei. Je kon daarvandaan namelijk PCC zien liggen. In het kindertehuis wonen op dit moment 17 kinderen. Opzich zag het er voor ghanese begrippen er zeer netjes uit. Ik persoonlijk vond het vrij krappe kamertjes voor 3 stapelbedden en verder heel kaal met betonnen vloer en muren. Naast het opvanghuis waar de kinderen wonen woont één van de begeleiders er vlak naast met zijn eigen familie en daarbij zijn Farm. Waar hij veel verschillende groente en fruit verbouwt. We hebben een rondleiding gehad over het gehele terrein. En achteraf kregen we een schaaltje met 8 sinaasappels vers geplukt, deze mochten(moesten) we opeten. Maar het waren erg lekkere sinaasappels. Wat iets minder fris was tijdens het sinaasappels eten was dat de vrouw die 1 meter verderop zat een kip aan het slachten en volledig ontleden was voor het avondeten. Dus eerst de kop en de poten eraf. En dan verder met de ingewanden eruit. Een maag waar nog wat inhoudt in zat. Maar verder vrij interessant om een van dichtbij rustig te kunnen bekijken hoe hier een kip wordt geslacht. En bijna elk deel toch wel wordt gebruikt om op te eten. Na 1.5 uur daar te zijn geweest werden we door één van de kinderen terug gebracht naar PCC. Er was namelijk een binnendoor pad waarover het een stuk korter is om terug te lopen. En qua uitzicht ook vele malen mooier! Maar die weg had ik zelf nooit kunnen vinden door de bush bush. Dus altijd handig een gids. Maar het was erg mooi om te zien hoe de weeskinderen eigenlijk werden opgenomen in de familie van Marocco (begeleider). Het gaat hier om de let kids smile stichting. (www.letkidssmile.nl)

Al met al een rustige week, maar de tijd vliegt aangezien volgende week de groep van de kerk alweer voor mijn neus staat hier op de PCC. En dat betekend dat ik hier totaal nog maar 3 weken zal zijn!