Week 11: (15-06 t/m 21-06)

Dit is voor mij alweer de laatste ‘’normale’’ week op PCC. Opnieuw een gewone rustige week met maar weinig bijzonderheden. Op PCC heeft er voor in Ghana een bijzondere verandering plaats gevonden. Hier in Ghana is het eigenlijk heel normaal om je afval gewoon neer te gooien op de grond waar je op dat moment bent. Dat is op straat ook wel duidelijk aangezien er eigenlijk bijna overal wel afval op straat ligt. Dit is toch echt zonde aangezien Ghana echt een prachtig landschap heeft! Baffo één van de Ghanese bestuursleden van PCC is vorige week terug gekomen van een maand verblijven in Nederland. Hier heeft hij erg genoten, maar Baffo was vooral onder de indruk van hoe netjes en schoon het in Nederland is op straat. Iets wat ik me heel goed kan voorstellen in vergelijking met de Ghanese straten. Het zal lang gaan duren voor de Ghanese straten schoon zullen worden, maar er wordt hier op PCC in ieder geval geprobeerd een begin te maken! Deze week zijn er over het terrein verspreid verschillende prullenbakken geplaatst. Dat is dan de eerste stap. Maar nu moeten de kinderen EN caregivers leren om dus ook daadwerkelijk hun afval erin te gooien. Een andere stap die ook is gedaan deze week is dat elke ochtend één van de autistische kinderen met Joe Emma (zorg coördinator) over het terrein gaat om afval te rapen. Maar het mooiste zou uiteindelijk zijn als iedereen op PCC z’n afval gewoon in de prullenbakken zal gooien zodat het terrein er netjes en schoon uit zal blijven zien!

Zondag heb ik iets gedaan waar eigenlijk (bijna) niemand iets vanaf wist! BIG SUPRISE! Ik ben namelijk ’s ochtends met Baffo mee gereden naar Accra om daar de groep vanuit de kerk op te halen die ook naar PCC komt voor 2 weken om ook wat vrijwilligers werk hier te verrichten! We waren redelijk vroeg in Accra waardoor ik de mogelijkheid had om nog even te gaan zwemmen voor we naar het vliegveld zouden gaan. Om 15.35 Zou Alex namelijk al landen, het mooie ervan was de op weg naar het vliegveld het vliegtuig als zagen vliegen en uit eindelijk landen. En vlak erna kreeg ik van Jeannette een berichtje dat ze veilig waren geland. Het heeft alleen nog wel een uur geduurd voordat ze eindelijk door de douane waren en de koffers hadden ontvangen en naar buiten kwamen. Dus dat was voor mijn gevoel nog erg lang wachten voordat ik eindelijk weer bij Alex kon zijn. Maar ik was natuurlijk heel erg blij dat ik weer bij hem was, en voor Alex was het toch nog totaal onverwacht hij had het eigenlijk totaal niet verwacht. We hebben even lekker samen kunnen genieten in het hotel voor het alweer tijd was om terug te gaan naar het vliegveld en daar de rest van de groep op te pikken. Opnieuw zagen we het vliegtuig dalen in de lucht voordat het zou landen. Maar deze keer duurde het wel Veel langer voor de groep buiten was. Namelijk wel 1.5 uur. Het was in de avond ook vele malen drukker op het vliegveld dan dat het in de middag was geweest. Zoals ik aan tante Gerda had beloofd zou ik ze ontvangen in mijn Ghanese jurk, maar geen van alle had verwacht dat ik er al om zondag avond zou staan op het vliegveld. Dus het was een prachtig gezicht om de hele verbaasde groep naar buiten te zien komen! Maar het was voor mij zeker het heen en weer rijden waard! Eenmaal bij het hotel aangekomen hebben we met bijna iedereen nog even wat gedronken en maar snel naar bed gegaan aangezien er opnieuw een lange dag met een lange reis te wachten stond op maandag.