Week 3
Blijf op de hoogte en volg Susanne
25 April 2015 | Ghana, Nkoranza
Na een lekker rustig weekend begon de week voor mij op een zeer vervelende manier. Ik was namelijk ziek. Dat bekende voor mij overgeven, diarree en behoorlijke hoofdpijn, hierdoor kon ik eigenlijk niets eten alles wat ik at kwam er namelijk met dezelfde gang weer uit. Maar die blijkt vrij normaal te zijn wanneer je naar een vreemd land gaat. En dat is ook wel zo want je eet hier zoveel andere dingen dan dat je normaal in NL gewend bent. Hier kennen ze hebt begrip aardappels met groente en vlees niet echt, dat is toch wel iets wat ik erg mis hier. Nu is het vooral spaghetti, rijst of deegballen, dus inderdaad vind ik het toch niet vreemd om even ziek hiervan te zijn. Er zijn dan gelukkig veel ontzettend vriendelijke Ghanezen die elke keer weer vragen hoe het gaat! Geeft toch ook wel een beetje het gevoel van medeleven. Er werd mij door Ab verteld dat dit toch wel enkele dagen kon gaan duren als ik pech zou hebben. Maar gelukkig heb ik het er allemaal vrij rustig vanaf gebracht. Namelijk de volgende dag voelde ik me al stukken beter, wel nog erg slap doordat ik de dag ervoor nauwelijks iets had kunnen eten. Dus daarom nog maar een dagje rustig aan doen, veel uitrusten. Maar sinds Woensdag ben ik dan toch weer mijn programma op gaan pakken, maar dan wel nog op een rustig tempo, niet te veel in de zon en niet te veel energie verspillen.
Wat ik wel erg leuk vind, de Nederlander die ook op de PCC zal verblijven voor de komende maanden is gearriveerd. Toch erg prettig om gewoon Nederlands te kunne praten met iemand en niet te hoeven na denken over hoe je iets gaat zeggen en welke woorden je nodig hebt. Deze jongen zal niet in vrijwilligers huis verblijven maar in een gastenhuis, hij is ook geen vrijwilliger bij de PCC maar ergens anders in Nkoranza. Maar fijn om iemand te hebben waarmee ik ook nog wat zou kunnen reizen door Ghana.
Waauuw! Wat kunnen de kinderen hier blij zijn omdat ze wat cola, sinas of ander fris te drinken krijgen. Woensdag was één van de caregivers jarig, daarom kregen de kinderen tijdens de lunch wat extra’s. Maar zo apart om te zien dat ze met zo iets kleins waar in NL niemand vrede mee zou nemen, ze hier gewoon door de dollen heen zijn! Dat is nog eens waarderen wanneer je wat krijgt. Terwijl het voor ons zo normaal is om dat allemaal maar te hebben.
Dat is het zelfde zoals ik dat nu ondervind met elektriciteit. In NL is het heel normaal om altijd maar stroom te hebben, dat is hier helaas wat minder vanzelf sprekend. Het schijnt de laatste weken wel extreem te zijn maar komt hier zeer regelmatig voor dat er een hele dag of een hele nacht GEEN stroom is. Voor overdag is daar op zich nog wel mee te leven, maar zeker ‘s nachts is het erg vervelend om geen ventilator te hebben die draait, het is hier dan namelijk maar een graad of 25. Naast geen ventilator betekend geen stroom dus ook geen licht, geen werkende koelkast, maar ook niet de mogelijkheid om telefoon of laptop op te laden. Dus eigenlijk ben je de gehele dag maar bezig met nadenken, hoe kan ik dat dan het beste oplossen om toch bereikbaar te blijven. Dan mogen we eigenlijk in NL maar dankbaar zijn dat we bijna altijd wel stroom hebben. Want in NL ligt gelijk het hele leven plat wanneer er geen stroom meer is. Hier gaat het leven gewoon door.
Voor ’s avonds hebben ze op de PCC een generator die dan van 18.00 tot 21.00 uur aanstaat. Maar dat werkt helaas ook niet altijd helemaal goed.
Donderdag (22-04) was ik uitgenodigd om naar een bruiloft te komen van een van de caregivers van de PCC. Dit was een traditionele bruiloft een aantal dorpjes verderop. Van de PCC was ik natuurlijk niet de enige, we werden opgehaald door een busje om daar naartoe gebracht te worden. Ook een aantal van de gehandicapte kinderen gingen mee daarnaar toe en die waren natuurlijk helemaal door de dolle heen. De trouwdienst vond plaats in het binnenhofje van een gebouw waar een zijl boven was gespannen tegen de zon. Het is geen normale bruiloft zoals ik deze in NL gewent was we moesten namelijk eerst als volledige groep buiten wachten en werden geïntroduceerd. Bij het naar binnen lopen gingen we niet gewoon op een stoel zitten, eerst moesten we allemaal de hele zaal rond om alle oudere mensen een hand te geven. Daarna pas konden we gaan zitten. Het was een vrij kleine ruimte waar ontzettend veel mensen in zaten. Helaas kon ik tijdens de bruiloft vrij weinig verstaan aangezien er voornamelijk in Twi gesproken werd. Voor er werd getrouwd was het de bedoeling om eerst nog wat geld binnen te halen waar de bruiloft van betaald kon worden. Dit ging door middel van veilingen, vele Ghanezen doen hier enthousiast aan mee met een hoop geschreeuw. Zelf vond ik het niet zo nodig om daaraan mee te doen, maar er was ook nog de mogelijkheid om wat geld in een envelopje te doen. Dat heb ik dus maar gedaan. Na de officiële trouw plechtigheid en het uitwisselen van de ringen ging het veilen van de spullen weer gewoon verder. Dit waren dan vooral spullen als flessen drinken e.d. Zelf had ik dit nog nooit om zo’n manier meegemaakt, dus was erg bijzonder om te zien. En zeker leuk om een keer mee te maken, maar doe mij maar gewoon een Nederlandse bruiloft.
Naast dit alles ben ik ook met Ab van Galen (general director van PCC) in gesprek gegaan over een mooi doel waar ik mijn gesponsorde geld aan kan uitgeven op de PCC. Hier zijn twee mooie dingen uit gekomen. Maar hier zal ik later nog eens op terug komen wat dit dan precies is geworden. In totaal zal ik €600.00 aan de PCC sponsoren.
Al met al weer een volle week waarin ik veel heb gedaan, maar ook dingen niet heb gedaan doordat ik ziek was. Maar wat gaat de tijd hier snel zeg. De weken vliegen nu al voorbij voor mijn gevoel. Dit was alweer de 3e week! Maar dat zal wel komen doordat ik het hier erg naar m’n zin heb en de dagen snel weer voorbij zijn. Maar daarnaast mis ik het leven thuis toch ook wel een beetje, maar dat wint het niet van het plezier wat ik hier heb!
Wat ik wel erg leuk vind, de Nederlander die ook op de PCC zal verblijven voor de komende maanden is gearriveerd. Toch erg prettig om gewoon Nederlands te kunne praten met iemand en niet te hoeven na denken over hoe je iets gaat zeggen en welke woorden je nodig hebt. Deze jongen zal niet in vrijwilligers huis verblijven maar in een gastenhuis, hij is ook geen vrijwilliger bij de PCC maar ergens anders in Nkoranza. Maar fijn om iemand te hebben waarmee ik ook nog wat zou kunnen reizen door Ghana.
Waauuw! Wat kunnen de kinderen hier blij zijn omdat ze wat cola, sinas of ander fris te drinken krijgen. Woensdag was één van de caregivers jarig, daarom kregen de kinderen tijdens de lunch wat extra’s. Maar zo apart om te zien dat ze met zo iets kleins waar in NL niemand vrede mee zou nemen, ze hier gewoon door de dollen heen zijn! Dat is nog eens waarderen wanneer je wat krijgt. Terwijl het voor ons zo normaal is om dat allemaal maar te hebben.
Dat is het zelfde zoals ik dat nu ondervind met elektriciteit. In NL is het heel normaal om altijd maar stroom te hebben, dat is hier helaas wat minder vanzelf sprekend. Het schijnt de laatste weken wel extreem te zijn maar komt hier zeer regelmatig voor dat er een hele dag of een hele nacht GEEN stroom is. Voor overdag is daar op zich nog wel mee te leven, maar zeker ‘s nachts is het erg vervelend om geen ventilator te hebben die draait, het is hier dan namelijk maar een graad of 25. Naast geen ventilator betekend geen stroom dus ook geen licht, geen werkende koelkast, maar ook niet de mogelijkheid om telefoon of laptop op te laden. Dus eigenlijk ben je de gehele dag maar bezig met nadenken, hoe kan ik dat dan het beste oplossen om toch bereikbaar te blijven. Dan mogen we eigenlijk in NL maar dankbaar zijn dat we bijna altijd wel stroom hebben. Want in NL ligt gelijk het hele leven plat wanneer er geen stroom meer is. Hier gaat het leven gewoon door.
Voor ’s avonds hebben ze op de PCC een generator die dan van 18.00 tot 21.00 uur aanstaat. Maar dat werkt helaas ook niet altijd helemaal goed.
Donderdag (22-04) was ik uitgenodigd om naar een bruiloft te komen van een van de caregivers van de PCC. Dit was een traditionele bruiloft een aantal dorpjes verderop. Van de PCC was ik natuurlijk niet de enige, we werden opgehaald door een busje om daar naartoe gebracht te worden. Ook een aantal van de gehandicapte kinderen gingen mee daarnaar toe en die waren natuurlijk helemaal door de dolle heen. De trouwdienst vond plaats in het binnenhofje van een gebouw waar een zijl boven was gespannen tegen de zon. Het is geen normale bruiloft zoals ik deze in NL gewent was we moesten namelijk eerst als volledige groep buiten wachten en werden geïntroduceerd. Bij het naar binnen lopen gingen we niet gewoon op een stoel zitten, eerst moesten we allemaal de hele zaal rond om alle oudere mensen een hand te geven. Daarna pas konden we gaan zitten. Het was een vrij kleine ruimte waar ontzettend veel mensen in zaten. Helaas kon ik tijdens de bruiloft vrij weinig verstaan aangezien er voornamelijk in Twi gesproken werd. Voor er werd getrouwd was het de bedoeling om eerst nog wat geld binnen te halen waar de bruiloft van betaald kon worden. Dit ging door middel van veilingen, vele Ghanezen doen hier enthousiast aan mee met een hoop geschreeuw. Zelf vond ik het niet zo nodig om daaraan mee te doen, maar er was ook nog de mogelijkheid om wat geld in een envelopje te doen. Dat heb ik dus maar gedaan. Na de officiële trouw plechtigheid en het uitwisselen van de ringen ging het veilen van de spullen weer gewoon verder. Dit waren dan vooral spullen als flessen drinken e.d. Zelf had ik dit nog nooit om zo’n manier meegemaakt, dus was erg bijzonder om te zien. En zeker leuk om een keer mee te maken, maar doe mij maar gewoon een Nederlandse bruiloft.
Naast dit alles ben ik ook met Ab van Galen (general director van PCC) in gesprek gegaan over een mooi doel waar ik mijn gesponsorde geld aan kan uitgeven op de PCC. Hier zijn twee mooie dingen uit gekomen. Maar hier zal ik later nog eens op terug komen wat dit dan precies is geworden. In totaal zal ik €600.00 aan de PCC sponsoren.
Al met al weer een volle week waarin ik veel heb gedaan, maar ook dingen niet heb gedaan doordat ik ziek was. Maar wat gaat de tijd hier snel zeg. De weken vliegen nu al voorbij voor mijn gevoel. Dit was alweer de 3e week! Maar dat zal wel komen doordat ik het hier erg naar m’n zin heb en de dagen snel weer voorbij zijn. Maar daarnaast mis ik het leven thuis toch ook wel een beetje, maar dat wint het niet van het plezier wat ik hier heb!
-
25 April 2015 - 11:38
Tineke:
Lieve Susanne,
Heel vervelende start begin van de week.
Gelukkig ben je weer helemaal opgeknapt.
En wat ontzettend leuk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt.
En inderdaad wat je schrijft, dat de kinderen zo blij kunnen
zijn met zoiets kleins, daar kunnen we hier een voorbeeld
aan nemen.
Bedankt Suus voor het verslag, ik kijk er iedere week naar uit.
Toch leuk om op deze manier wat te vernemen wat je daar
allemaal meemaakt.
Veel succes komende week.
Groet en dikke knuffel van ons.
Mams en Paps -
25 April 2015 - 16:15
Hanny:
Hoi Suus,
Leuk om te lezen wat je mee maakt.
En fijn dat je het naar je zin hebt ! Veel plezier nog.
Groet,
Hanny -
25 April 2015 - 18:05
Henk:
Wat een leuke verslagen! En fijn dat je het ondanks alle ontberingen zo goed naar je zin hebt. Gelukkig was je niet lang ziek. Kijk nu alweer uit naar je volgende verslag. Groetjes. Ome Henk -
25 April 2015 - 18:07
Gerda:
Hoi Suus, Ja, dat vreemde eten geeft meestal zijn uitwerking. Gelukkig heeft het niet lang geduurd en heb je de draad weer opgepakt. Leuk om te lezen wat je allemaal mee maakt en ziet. ik krijg er ook al zin in. Als je weer terugkomt in Nederland , dan kijk je op een hele andere manier tegen het leven aan. Wij vinden alles maar dood normaal en zijn eigenlijk weinig tevreden. Lieve Suus, succes komende week weer en geniet van van je kindjes.
Groet,
Gerda -
25 April 2015 - 20:30
Jolanda:
Lieve Susanne,
Wat een ervaringen maar je mee. Inderdaad een groot verschil met hier. Hier weten we niet beter dan dat we alles kunnen krijgen/kopen wat we willen hebben. Het is daar een heel ander verhaal. Daarom is juist dit werk ook belangrijk want hier worden zulke kinderen met veel zorg omringt maar daar betekent het hebben van een gehandicapt kind een groot probleem. Het is fijn dat ze daar opgevangen worden en met liefde worden omringt.
Het zou gek zijn al je je thuisfront niet zou missen maar gelukkig schrijf je al dat de tijd snel gaat en dat je het ondanks de hobbels wel naar je zin hebt.
Lieve groet Jolanda en natuurlijk de rest -
26 April 2015 - 08:45
Heleen Schrier:
leuk om zo mee te lezen wat je alllemaal beleeft. Nog veel plezier in Ghana
Heleen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
